Nathan – Het einde van de wereld
Het einde van de wereld: op het moment dat je in staat bent je er volledig los van te maken, zoals binnen de advaita vedanta: neti neti. Je bent niet dit en dat. Je kunt namelijk niet zeggen wat je wel bent maar wel wat je niet bent.
Tekst Nathan Rozenhart
Advaitisten geloven dat ze niet hun gedachten zijn, niet hun gevoelens en het lichaam. Dat het gehele bestaan slechts een manifestatie is in het oneindige eeuwige bewustzijn (Brahman). Kun jij volledig nee zeggen? Dan betekent dat het einde van de wereld, nietwaar?
Maar dan zit je wel nog vast aan de gedachte van atman, het zogenaamde ware zelf. De druppel (atman) die een is met de oceaan (Brahman). Boeddha sprak niet van een waar zelf, in geen enkele hoedanigheid.
Mensen die geloven in een denker en het denken als twee zaken, houden dus ook nog vast aan een bepaald zelf: de denker ten opzichte van het denken. Ik en het andere. Ik zeg je dat de denker en het denken volledig een zijn, een en hetzelfde. Je bent de wereld die je waarneemt. Er is dan geen sprake van een apart zelf.
Maar advaitisten zitten vast in het beeld van Brahman. Vergeet niet dat advaita een Indiase filosofie is. En dat zij geloven in schepping. Boeddha sprak niet over een schepper. Brahman staat boven de wereld, het tijdelijke. Alles is slechts een manifestatie in Brahman. En de wereld, het gemanifesteerde is een illusie.
En heel veel mensen geloven in een schepper, in Dat wat boven alles uitgaat. Ik spreek ook over Dat maar voor mij is Dat gelijk zijn inhoud. Denk maar aan de oceaan met al het leven erin. Dat zijn geen twee verschillende zaken: dat is namelijk niet de praktijk. En de praktijk volg ik.
Als iemand beweert slechts liefde te zijn, omdat liefde de enige werkelijkheid is, zal deze persoon geen normaal emotioneel leven hebben. Ik omarm mijn lichaam – zonder me eraan te hechten. Ik omarm gedachten en gevoelens – maar ik wens me er niet aan te hechten. Ja, ik ben de wereld die ik waarneem. Maar er is geen sprake van een constant onveranderlijk zelf. Ik ben alles en niets. Het leven is mij en ik ben het leven.
En de wereld (aarde)? Die zal zeker vergaan. Door onze inzet als mens met al zijn zelfdestructie of simpelweg door de natuur zelf. De afstand tussen de zon en de aarde zal steeds minder worden.
Ik geef op dit moment de voorkeur aan het feit dat je niets bent. Dat je op dit moment kan sterven. Maar het niets omvat ook alles. En ik zeg je: het sterfelijke is in geen enkel opzicht minderwaardig aan het onsterfelijke, want dat geloof creëert slechts een innerlijk conflict (waarvan de samenleving een afspiegeling is!). De bloem is niet minderwaardig aan God.
Voor mij is Brahman gelijk zijn inhoud. God niet als iets afstandelijks maar als een oneindig bewustzijn dat alles in zichzelf omarmt. Want is God dan geen liefde? En kent liefde dan van nature afgescheidenheid? Een spiegel weerkaatst alles zonder zich aan alles te hechten.
En Brahman als een filmdoek zien is prachtig maar is zonder enige betekenis zonder een film, een goed drama. En jezelf hypnotiseren tijdens de film, dat je slechts het filmdoek bent maakt van jou de slechtste bezoeker.
Liefde maakt ons goddelijk en emoties maken ons menselijk. En ik zeg je: het eeuwige en het sterfelijke behoren elkaar voor de volle 100% toe, zijn niet-twee. O ja, wacht niet op de Maitreya of Christus of Madhi of Kalki of de Messiah.
Er is werk aan de winkel. Nu. Daar waar jij bent. Overschat maar onderschat ook niet jezelf. Wees een licht voor jezelf. Een licht in deze wereld.
Dit is een automatisch geplaatst bericht via ActivityPub.
